آلیس مونرو داستان کوتاهی دارد به اسم «دورنمای کاسل راک» که داستان آدم های یک کشتی است که دارند از اسکاتلند به امریکا مهاجرت می کنند. مونرو در بیش از 90درصد داستان یک به یک آدم های این کشتی را به تو می شناساند و خوب که حس تو با تک تک آنها درگیر شد، در یکی دو صفحه پایانی داستان، به سرعت از سرنوشت و مرگ هرکدام می گوید. برخلاف ژورنالیسم که شنیدن خبر مرگ افراد را در حوادث از فرط تکرار هرروزه در گوش و ذهن ما عادی جلوه می دهد، آنچه از داستان مونرو از پس سال ها در ذهنم حک شده این است که مرگ قابل جمع بستن نیست اگرچه چند مرگ همزمان و در پی یک حادثه رخ بدهد. مرگ مفرد است، چون هر آدمی مفرد است. هر آدمی داستان خودش را دارد و مرگ خودش را.

کافی است سرک بکشید مثلا توی صفحات مجازی همین آدم هایی که دیروز در آن پرواز نافرجام به یاسوج از سد بلند دنا عبور نکردند، از راه بند مرگ. هرکدام از آن مسافرها داستان خودش را داشت؛ یک پزشک با همسر و دو فرزندش، یک نویسنده کتاب های انگیزشی، یک زن خانه دار که عاشق گلدان های خانه اش بوده، پسر جوانی که به زادگاهش برمی گشته تا دیداری تازه کند و... و حتی خلبانی که پیش از این جان های زیادی را نجات داده.

هرکدام از آن 65 انسان داستان خودشان را داشته اند؛ داستانی منحصربه فرد از یک زندگی منحصربه فرد و اندوه مرگ هر انسان را آن کسی درک می کند که داستان زندگی او را می دانسته. ما ژورنالیست ها عدد را سنجه خبر مرگ کرده ایم، هرچه عدد بزرگ تر، خبر مهم تر. اما این تمام ماجرا نیست...