بشیریه که این روزها در دانشگاه های امریکا تدریس می کند معتقد است: در امریکا هیچ چیز برای دانشجویان تازگی ندارد

جز اسلام و به سختی می توان در دانشجویان انگیزه ایجاد کرد.

حسین بشیریه استاد سابق علوم سیاسی دانشگاه تهران که بسیاری او را پدر جامعه شناسی سیاسی ایران می دانند و مدعی اند نسل روشنفکر کنونی ایده هایشان درباره توسعه سیاسی، نوسازی و دموکراتیزاسیون را مدیون او هستند؛ چندی پیش در نشستی با حضور ایرانیان در دانشگاه نیویورک از دوران دانشجویی و تدریس خود در دانشگاه تهران و دانشگاه امریکا گفت و به تفاوت فضای دانشجویی در این دو کشور اشاره کرد.

او در صحبت های خود تاکید کرد که همواره از زندگی سیاسی گریز داشته است: «من علاقه شخصی به زندگی سیاسی نداشتم. به اصطلاح آن زمان، من دانشجوی درس خوانی بودم، من حتی خوابگاه که مرکز فعالیت سیاسی بود، نرفتم. من در درخونگاه نزدیک توپخانه اتاقی اجاره کردم و در انزوا کتاب می خواندم».

وی با بیان اینکه از این منزوی بودن راضی نیست، گفت: «این انزوا با وجود اینکه ایده آل من نبود اما رویه ای بود که بعدها وقتی به انگلستان رفتم هم ادامه دادم و با هیچ گروهی هیچ ارتباطی نداشتم.»

بشیریه پس از اشاره به مسیری که برای گرفتن بورسیه به انگلیس طی کرده بود، از دلایل بازگشتش به ایران گفت: «دلیل اصلی برگشت من از انگلیس به ایران این بود که می خواستم هرچه سریع تر ملک پدری ام را که به دلیل بورس تحصیلی در وثیقه دولت بود، آزاد کنم. البته وقتی برگشتم به سهولت آن را آزاد نمی کردند، می گفتند باید دو برابر آن خدمت کنی. وقتی من برگشتم همه دانشکده های علوم سیاسی را تعطیل کرده بودند غیر از دانشگاه ملی و دانشگاه تهران و من هم تهران را ترجیح دادم.»

او در ادامه به مقایسه فضای آکادمیک در ایران و امریکا می پردازد و تاکید می کند: «در امریکا مهم ترین مشکلی که من با دانشجویان دارم ایجاد انگیزه است. تقریبا دانشجویان حوصله هیچ مطلبی را ندارند. وقتی در ایران از جامعه مدنی صحبت می کنید برایشان تازگی دارد و اینها در دانشجو ایجاد انگیزه می کند؛ اما در اینجا هیچ چیز تازگی ندارد جز اسلام؛ بنابراین مجبور شدم اسلام تدریس کنم. از این رو، دو درس تاریخ اندیشه های سیاسی در اسلام و جنبش های اسلام گرای امروز را در دستور کار خود قرار داده ام.»