ایرانیان پیش از این به سنت حسنه ای بوده اند که خود شهر و دیار و روستای شان را مراقبت می کردند و به انتظار حکومت و دولت نمی ماندند. آنها از جیب خود قنات و کاریز می ساختند و آب را به آبادی های شان می رساندند، از کاریزها نگهداری می کردند، پاکیزه شان می کردند و به دقت مراقب آنها بودند. مردم دست همت بر کمر خود می زدند و آباد می کردند. یعنی سرزمین را از آن خود می دانستند. در سال های بعد و به دلایل زیاد، اما کار را به گردن دولت گذاشتند و دولت هم در یک رودربایستی تاریخی هر آنچه باید و نباید را بر دوش گرفت. کار به جایی کشید که دایره مسوولیت ها به چهاردیواری خانه محدود شد و بیرون از آن بر عهده دولت و