نزدیک دوازده سال از بهترین سال های رشد عقلی و آمادگی کودکان و نوجوانان برای تبدیل شدن به شهروندان مسوول و منتقد در مدارس آموزش و پرورش سپری می شود. در این دوازده سال می توان شهروندانی فنی، پژوهشگرانی عمیق، انسان هایی با خرد انتقادی و گفت وگویی، کنشگرانی جمعی و وطن دوست و در یک کلام آینده ایران را ساخت. اما اکنون با غلبه جریان های تستی، ساختارهای پولی، توزیع نامتناسب امکانات و از همه مهم تر ضعف تربیت نیروی انسانی یعنی معلمانی که در دانشگاه فرهنگیان اغلب بی انگیزه و در ساختارهایی بی امکانات پرورش پیدا می کنند، در اغلب زمینه ها به خصوص موضوعات کاربردی، فرهنگ جمعی و علوم انسانی با ضعف بنیادین مواجهیم.