در حیات اجتماعی روزگار ما، وجود برخی قشرها لازم و بلکه واجب است. «سرباز» به عنوان یک واقعیت عینی و اجتماعی، مصداق چنین سخنی است. سرباز را همواره باید به عنوان یک سرمایه ملی نگریست چه در مواقع بحران و اضطرار و چه در شرایط صلح و آرامش. اگرچه در روزگار ما حال و هوای سربازی، عوض شده و دیگر از اضطراب های شدید مادران به هنگام اعزام فرزندان شان به دوره خدمت نظام چندان خبری نیست اما همچنان «سرباز شدن» اتفاقی مهم در خانواده هاست؛ اتفاقی که والدین را به پشت دیوار پادگان ها می کشد تا پسران جوان شان را در لباس سربازی ورانداز کنند. به عنوان یک پدر، هفته پیش چنین تجربه ای را از سر گذراندم: بعد از کلی پرس وجو و پیدا کردن درب اصلی ملاقات با سربازان پشت درب 330 مهرآباد. لحظه ورود با برخورد مناسب و درخور دژبان نیروی هوایی و نیروهای کادر فرودگاه مهرآباد مواجه شدیم. بعد از بازدید خودرو با راهنمایی همراه با ادب و احترام وارد محوطه مهرآباد می شویم. بعد از 4الی 5 دقیقه دژبان موتورسوار در محل حاضر می شود و بعد از چند کلمه گفت وگو با سایر دژبان ها جهت عزیمت به جایگاه ملاقات کنندگان در جلوی خودروها قرار گرفته و بعد از پیمودن مسیری حدود 500 متر در یک جایگاه از قبل طراحی شده و با نظم و انضباط ویژه دستور پارک خودروها داده می شود. سپس خانواده ها را به یک ساختمان مرتب با اتاق هایی که آماده میزبانی از میهمانان و سربازان است رهنمون می شوند. پس از ثبت نام سربازان ملاقات شونده و خانواده های منتظر، سرانجام سربازان بالباس های مرتب و تمیز که معروف به جمله «سرباز زینت کشور است» در آغوش خانواده قرار می گیرند. پس از حدود 2 ساعت همراه خانواده بودن و یک دیدار دلچسب و به یاد ماندنی، سرباز و خانواده از همدیگر جدا می شوند. در پایان باز هم به همان شیوه خوب استقبال، بدرقه مناسبی از طرف نیروهای پادگان مهرآباد صورت می گیرد. انگار هر آنچه را که از سربازخانه های قدیمی شنیده بودیم باید به صندوقچه خاطرات بسپاریم. اکنون، اگر چه همچنان سختی های دوران سربازی پا برجاست اما پای احترام و تکریم به پادگان های آموزشی باز شده است.