امید به معنای دل بستن به یک رویداد در خود و در بیرون از خود است. مهم ترین عنصر سازنده امید عبارت است از درکی آرمانی از «خود»، «عالم» و «آدم»؛ اینکه من پیوسته ناتمام هستم. «دیگری» نیز همین طور، امید هرچه هست، از جنس خوش باوری نیست. در درجه نخست، نوعی «التفات» در عمیق ترین سطوح هوشیاری بشر، امید را می سازد. مهم ترین امیدهایی که ما تجربه کرده ایم این پنج نوع هستند:

«امید معرفتی» از امید انسان به وجود یک حقیقت اشاره دارد. معرفت ما پیوسته در معرض خطا است و مطلق نیست. هرکس از متون برداشتی دارد ولی متن ها نیز بیکار نمی مانند و حرف خود را لابه لای تفسیرهای