این روزها یکی از مهم ترین مطالبات فعالان حوزه زنان و مخالفان تبعیض جنسیتی، اصلاح قوانین کار به نفع زنان است. آنها با استناد به نرخ پایین اشتغال زنان در ایران و نرخ بالای بیکاری در زنان تحصیلکرده به نسبت مردان، معتقدند که ساختار قوانین حاکم در ایران و مناسبات رسمی و غیر رسمی در بازار کار، به علت آنکه مردان را در استخدام و میزان درآمد در اولویت قرار می دهد، تبعیض آمیز هستند و برای اصلاح این قوانین و مناسبات به نفع زنان سال هاست که مبارزه می کنند، اما آنطور که به نظر می رسد فعالان حقوق زنان در این زمینه در مقایسه با سایر حوزه ها توفیق کمتری به دست آورده اند و حتی به نسبت جلب نظر بسیاری از افکار عمومی در قوانین مربوط به حقوق زنان در خانواده، حمایت اجتماعی کمتری را در رابطه با قوانین مربوط به کار خود به دست آورده اند، اما ریشه این ناکامی در کجاست؟