دوازده سال از مرگ علی تجویدی موسیقیدان گذشت. او در هشتاد و شش سالگی در حالی از دنیا رفت که شمار زیادی آثار ماندگارش را در موسیقی ایران ثبت و خلق کرده بود. این هنرمند آبان ماه سال 1298 در خانواده ای هنردوست و هنر پرور در تهران به دنیا آمد. نخستین درس ها و مشق های موسیقی را از هادی خان تجویدی گرفت و در آغاز نوجوانی تسلط و اشراف گسترده ای به دستگاه های موسیقی ایرانی داشت و مباحث تئوری موسیقی را تماما فرا گرفت. شانزده سالگی نواختن ویلن را آغاز کرد و در مکتب ابوالحسن صبا درس آموخت. اگر چه ویلن سازی ایرانی نیست، اما او با توجه به اشراف به دستگاه های موسیقی ایرانی و تبحر در نوازندگی، به شکلی خلاقانه و تحسین برانگیز این ساز را در ترویج موسیقی ایرانی به خدمت گرفت. در روایت زندگی او آمده است، که تجویدی، جانشینی قابل برای ابوالحسن صبا بود. محمود خوشنام پژوهشگر موسیقی از این هنرمند به عنوان چهره ای تاثیر گذار در آهنگسازی یاد می کند و او را دارای تبحر بالایی در نوازندگی می داند. بخش عمده ای از فعالیت های هنری این هنرمند به سال های قبل از انقلاب و همکاری با خوانندگان آن روزگار برمی گردد. در سال های بعد از انقلاب پس از سال های سکوت و انزوا با بازخوانی دوباره ترانه «آتش کاروان» از سوی علیرضا افتخاری باری دیگر توجه ها به این هنرمند جلب می شود. او نخستین بار آهنگسازی ترانه «آتش کاروان» نوشته رحیم معینی کرمانشاهی را سال های دهه سی انجام داد. از دیگر ترانه های خاطره سازی که او آهنگسازی اش را عهده داشت می توان به، «یاد کودکی»، «سفرکرده»، «آشفته حالی»، «یاد من کن»، «بس کن»، «بازگشته»، «مرا عاشقی شیدا» و... اشاره کرد. این هنرمند پیشکسوت پس از سال ها دست و پنجه نرم کردن با بیماری 24 اسفند 1384 درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.