علیرضا یزدانی - هنرمندان حتی از دل ویرانی و مرگ نیز، زیبایی شناسی خود را جست وجو می کنند. آنها هر سوژه ای را که دستمایه کار خود قرار می دهند، با عناصر بصری رنگ و شکل و بافت، به نمایش درمی‎آورند. آنها می کوشند از دل ویرانی های مرگبار، بهترین فرم و ترکیب بندی ها را خلق کنند و تصویری زیبا و چشم نواز بسازند.در آستانه زمستان بود که کرمانشاه لرزید. شاید برای یک یادآوری؛ شاید به خاطر یک پیام. زمین فقط کمی لرزید تا یادآوری کند که زیر پاهایمان و سقف های روی سرمان چقدر سست هستند. خانه ها ویران شدند، با کشته های بسیار. زمستان هم در پیش بود. سرما تا مغز استخوانمان نفوذ کرد. درمانده و در سوگ عزیزانمان بودیم، که آسمان چهره در هم کشید. آب های سرد و گل آلود، راه را به درون چادرهایمان گشود. باد و برف و باران بر تن بی پناه ما شلاق زد و از کودکانمان قربانی گرفت.مردم، از شهرهای دیگر به یاری ما شتافتند. از کوچه و بازار، از دانشگاه ها، از سوی ورزشکاران و از میان هنرمندان. آنها به ما فکر کردند. در روزهای سخت، نگاهشان را از ما برنگرفتند. آن نگاه های گرم بود که ما را دلگرم نگه داشت.بهزاد شیشه گران، یکی از آنها بود. او هنرمندی بود که نگاهش را بر مصائب دردناک کرمانشاه دوخت. با دست هایی بی تاب، در برابر بوم های سفید ایستاد تا با همنشینی رنگ های زندگی، نشانه هایی از رنج ها و امیدهای کرمانشاه را به تصویر بکشد.