یک دیپلم افتخار برای نقش مکمل مرد تنها سهم ناصر گیتی جاه از سینمای ایران بود، هر چند جایگاه او را نه با فهرست بلندبالای جوایز که با نقش های ماندگارش در سینما و البته تلویزیون می سنجند، عیاری درست تر برای بازیگری بی ادعا که خیلی دیر به چشم اهالی سینمای این روزها آمد.

ناصر گیتی جاه اگر بود امروز 83 ساله می شد، اما او در غروب 19 فروردین 93 از دنیا رفت. او هم همچون بسیاری از سینماگران دیگر کارش را به بازی در نمایش ها زنده آغاز کرد هر چند بر خلاف بسیاری از بازیگران هم دوره خود او مدرک آموزش بازیگری را زیر نظر رفیع حالتی، مهدی نامدار و اسماعیل مرتاش گرفت و فعالیت هایش را در تئاتر آغاز کرد.

حضورش روی صحنه تئاتر نزدیک به یک دهه به طول انجامید تا پا به تلویزیون بگذارد، مدیوم تازه ای که او و هنرش را به مردم ایران شناساند. موفقیت او در سریال ها آنقدر بود که خیلی زود وارد سینما شود هر چند هیچ گاه لطفی که از سوی تلویزیون دید را در سینما نچشید.

در اواخر دهه 70 و رواج سینمای آپارتمانی در ایران گیتی جاه یک دهه خانه نشین بود و در سینما فیلمی از او به نمایش درنیامد.

پس از آن حضور تک سکانسی و کوتاه در برخی فیلم ها داشت تا سال 90 که رضا عطاران در فیلم خوابم میاد او را در نقش پدر خودش به بازی گرفت، بازی که بسیار به چشم آمد و باعث شد دیپلم افتخار جشنواره فیلم فجر به ناصر گیتی جاه تعلق بگیرد، پاسداشتی دیر، اما دلچسب.