«کت و شلوارم را آویزان می کنم توی کمد دیواری و شلوار جین و تی شرت سفید را می پوشم که حالا لکه های رنگی شان می گویند که من دورانی را گذرانده ام. دست های رنگی بازیگوش یک بچه مالیده می شده لابد روی تن من، من که هیچ وقت اینقدر نقش بوم نداشته ام. گوشه ای از آن شلوغی و هزار پارگی که همه مدام می خواهند جای یکی دیگر را بگیرند. هیچ چیز براشان بدتر از دیدن یک خلوت نیست. می روم توی سالن. به بوم های سفید نگاه می کنم. بزرگ ترین شان را می خواهم، مگر این خلنگ ها در ذهنم می دوند همه شان جایی در گوشه ای پیدا کنند. دودستی برمی دارمش و می گذارم روی سه پایه وسط سالن» رمان خاکستر از حسین سناپور در نشر چشمه منتشر