1- اقتصاد نفتی پاشنه آشیل کشور است. پس از قرارداد معروف کنسرسیوم در سال 1334 یا همان قرارداد «امینی- پیج» کشور ایران در مناسبات اقتصادی خود وارد مسیر خاصی شد و از آنجا به بعد بود که بخش قابل توجهی از درآمدهای ارزی کشور به فروش نفت خام ارتباط پیدا کرد و عملا کشور به نفت چنان وابسته شد که از دیدگاه کارشناسان علوم سیاسی و اقتصاد سیاسی دولت رانتیر شکل گرفت. دولت های رانتیر دولت هایی هستند که بالای 40 درصد از درآمد خود را از یک کالای خاص به دست می آورند. مثلا در مقطعی شیلی برای صادرات فقط مس داشت یا کوبا صرفا نیشکر صادر می کرد. کشورهای نفتی خاورمیانه هم اگر وابستگی شان به درآمدهای نفتی بالای 40 درصد باشد دولت رانتیر محسوب می شوند.