پس از انقلاب صنعتی در اروپا، رفته رفته بر جمعیت شهرها افزوده شد و بسیاری از خانواده ها از روستاها و شهرهای کوچک به سمت شهرهای صنعتی کوچ کردند و در اندک زمانی گستره جغرافیایی این شهرها وسیع و وسیع تر شد تا جایی که برنامه های جامع برای تامین زیرساخت های شهری از گسترش روزافزون جمعیت و مساحت افقی و بعضا تراکم عمودی آن جا ماند! این مدل البته به مرور در سایر کشورها و شهرهای بزرگ دنیا تکرار شد تا جایی که نیازهای روحی، عاطفی، احساسی و معنوی شهروندان فدای توسعه اقتصادی شد.

امروزه اما با تغییر چهره شهرهای بزرگ، بهره جستن از اصالت های فرهنگی و تاریخی جوامع در معماری و ساخت وسازها کاملا موردتوجه قرار می گیرد و پیوست های تفصیلی فرهنگی و تاریخی و هنری در دستور کار مهندسان شهری است.

هرچند توسعه شهرهای بزرگ ایران بعضا بدون در نظر گرفتن الزامات فرهنگی و تاریخی به وقوع پیوسته و متاسفانه کماکان نیز همان رویه در حال انجام است: اما باید اذعان کرد که در سال های اخیر تلاش هایی از سوی شهرداری های این ابرشهرها صورت گرفته تا نمای شهرهای ایران و چشم انداز شهروندان کمتر در معرض اعوجاجات مهندسی شهری قرار بگیرد. توجه به ایجاد فضای سبز و کمک به ساخت و راه اندازی فضاهای فرهنگی و هنری، تفریحی و رفاهی در کنار استفاده از المان های بصری ازجمله این اقدامات است.

درعین حالی که اعتبارات زیادی برای مبلمان شهری هزینه می شود، توجه به رضایت شهروندان و در اصل تعامل با ایشان و دخیل کردن نظرات آنها در طراحی و اجرای زیباسازی شهری ضروری است چراکه درنهایت مخاطب این مبلمان شهری، شهروندان هستند و بالطبع پسند و رضایت آنها باید در اولویت عملکرد متولیان حوزه زیباسازی شهرها قرار بگیرد: موضوعی که به نظر می رسد تاکنون خیلی جدی به آن پرداخته نشده و اغلب عده ای معدود مسوول طراحی المان های شهری هستند، خواه مردم بپسندند، خواه نپسندند.