کاری که برنامه حالا خورشید تلویزیون با دولت روحانی کرد حیرت انگیز بود و غیرقابل باور. باز هم دم خبرنگار سمج و پیگیر خبرآنلاین گرم که توانست ته و توی ماجرا را در بیاورد. البته شاید خیلی ها توضیحات برنامه بعدی رشیدپور را نشنیده باشند اما به هر حال همین مقدار روشنگری هم غنیمتی بود گرانبها. قطعا دولت مشکلات بسیاری دارد اما این میزان عداوت با دولت حقیقتا نوبر است.

اینکه یک روزنامه آنقدر قدرت دارد که می تواند یک خانم آرایشگر را ظرف کمتر از بیست و چهار ساعت از غرب کشور به پایتخت برساند و او را در یک برنامه تلویزیونی زنده روبه روی دوربین بنشاند تا چهره دولت را تخریب کند ترسناک است. با خودت می گویی چقدر از این خبرهایی که علیه دولت در این سال ها پخش شده و تو هم خیلی هایش را باور کردی از این دست بوده اند؟ بدترین اتفاق این حس بی اعتمادی است. نمی دانی پس از این با اخباری که علیه دولت می شنوی چه کنی؟ همه آنها را که نمی توانی به پای توطئه یک روزنامه و خبرگزاری بنویسی. از آن طرف دولت را هم که نمی توانی عاری از عیب و خطا بدانی. پس تکلیف چیست؟ اصلا نکند آنها که در پس این توطئه ها نشسته اند قصد و غرض شان همین است. بی اعتماد کردن تو و امثال تو به همه چیز. و از تو یک موجود بی اعتنا ساختن به همه اتفاقات. تا در انتخابات بعدی و بعدی دست و پایت بلرزد و ندانی در کدام سوی ماجرا بایستی و همین ناامیدی کافی است تا آنها بتوانند به مقصد و مقصود خود برسند. اوضاع بغرنجی است: ناامید نشدن در چنین هنگامه ای بزرگ ترین و دشوارترین وظیفه همه آنهایی است که با وجود همه مصائب هنوز این گربه زخم خورده را دوست دارند و هر صبح و شام با خود زمزمه می کنند: چو ایران نباشد تن من مباد.