هر روز صبح که چشمانش را باز می کند اول به خانه آرزوهایش نگاهی می اندازد؛ خانه نیمه ویران. چشمانش را می بندد و در رویاهایش غرق می شود. مادر را می بیند که پله ها را تند و تند بالا و پایین می رود. صدایش می زند که زودتر از خواب بلند شود. صبحانه بخورد و ظرف ها را بشوید. صدایش هنوز توی سرش می پیچد: «برخیز که آفتاب بالا آمد، چقدر می خوابی...» صدایش بارها در گوش هایش طنین می اندازد، بارها و بارها، صدای قدم هایش هم. با اینکه تنها خواهرش که در محله فولادی سرپل ذهاب زندگی می کند اصرار کرد کانکسش را نزدیک خانه خودشان بگذارند اما ستاره قبول نکرد. سرش را پایین می اندازد و می گوید: «همه خاطره هایم اینجاست کجا بروم؟»