بعضی نام ها درحوزه فرهنگ و ادب خود به خود در ضمیر ما حک می شوند. در مقابل هم هستند آدم هایی که عمده عمر خود را به فعالیت هایی از این دست اختصاص داده اند اما چیزی از خود به یادگار نگذاشته اند و اگر هم گذاشته اند، چیزی در حد بالابردن نوعی آمار است که صرفا به درد کتاب سازی پیرامون یکی از شاخه های فرهنگ یا ادب می خورد.

حک شدن نامی چون جواد مجابی در ضمیر زمانه ما، دلایل بسیار روشنی دارد: دلایلی که ما را وا می دارد در مقابل استقامت و سخت کوشی و هدف والای یک انسان هم سرنوشت و هم دوره خودمان که رنج به راه زدن و «رسیدن» را به مصلحت«ماندن» ترجیح داده، به دیده احترام بنگریم. مجابی از آن جمله فعالان