از همان رمان اولی که منتشر کرد، نشان داد شیفته تجربه های جدید است و در این راه قرار است جسارت کند؛ به همین دلیل هم لابد همان کتاب که «آقای مازنی و دلتنگی های پدرش» نام داشت و سال 1390 منتشر شده بود، مورد توجه جایزه ادبی «واو» قرار گرفت؛ جایزه ای ادبی که به رمان های متفاوت اهدا می شود. پس از «آقای مازنی...» که بعدها به چاپ دوم هم رسید، او «آنها با شاعری که خیلی دوستش داشتند بد تا کردند» را در نشر چشمه منتشر کرد که به نوعی ادامه روند تجربه گرایی اش در رمان نویسی بود. این بار کمی از شوخ وشنگی رمان قبلی کاسته بود و در عوض، هستی رمان بیش از پیش، در صدد عرضه جهان بینی خود بود. البته مجتبی هوشیار محبوب، بین دو رمان اولش، اثری پژوهشی هم درباره هوشنگ گلشیری منتشر کرد؛ تحلیلی انتقادی که «از رمان؛ جستارهایی پیرامون هوشنگ گلشیری» نام داشت و سال 1394 در انتشارات روزگار منتشر شد.