روحانی شهید «محمدولی بیات» سال 1345، در روستای «عباس آباد» از توابع شهرستان ازنا متولد شد. سال 1355، به همراه خانواده به «دورود» مهاجرت کرد، در این شهر با انتخابی آگاهانه و الهی به جمع طلاب علوم دینی پیوست.

او در حجره های طلبگی دلش را به نور معرفت بینا ساخت تا هر ناحقی را بدل از حق نگیرد و در هر هوایی تنفس نکند. از همین رو بود که در خفقان استبداد و ظلم طاغوت تاب نیاورد و دست به اقدام انقلابی خویش در افشای دستگاه ظلم زد. او اعلامیه و نوارهای حضرت امام(ره) را با دوستان هم فکرش در سطح شهر پخش کرد و همین کار هم سبب خشم ساواک و پیگرد او شد. پس از پیروزی انقلاب، سال 1359 به عضویت بسیج درآمد و سال 61 به عضویت سپاه پذیرفته شد و در همان سال ازدواج کرد. اما پس از مدتی کوتاه با شنیدن ندای «هل من ناصر ینصرنی» با کاروان مردان غیرتمند روزگار عازم رزمگاه شد تا از دین و ناموسش دفاع کند. شهید آن گاه که در جبهه بود، مردانه می رزمید و آن گاه که برمی گشت تبلیغ اسلام ناب می کرد.

سال 62، پدرش در لبیک به ندای نصرت خواهی امامش راهی میدان نبرد شد. مسئولیت خانواده متوجه محمدولی شد؛ اما او نمی توانست در شهر بماند... او می گفت: «پدرم تکلیف خودش را انجام می دهد و تکلیف من را خودم باید انجام دهم.»

محمدولی راهی عرصه کارزار شد و در جوار پدر حدود سه ماه به رزم پرداخت. پس از سه ماه برای مرخصی آهنگ شهر کرد و خبر مفقود شدن پدر را ارمغان آورد. در برابر درخواست مصرانه خویشان باز مقاومت کرد و به میدان برگشت و در تیپ امام حسن - علیه السلام - در یکی از گردان های پیاده، گام های مردانه اش را بر خاک پست شهوات کوبید و از دنیا گذر کرد. او از مرزهای منیت گذشت و دنیا را با همه زخارف، شهوات، پست و مقام و توجیهاتش برای اهلش گذارد و رفت.

عملیات والفجر هشت سکوی پرش او از خاک تا ورای افلاک شد.

آنچه که خیلی مهم است که این عزیزان حفظ کنند، وحدت و اخوت است که بزرگترین منبع در رشد معنویات است، قرآن بخوانید و سعی کنید در عمل، پاسداران حریم قرآن و انقلاب باشید نه اینکه فقط شعار دهید. این طور نباشد تا زمانی که منافع ما در خطر نیست، بگوییم اسلام و انقلاب و ادعا کنیم که پیرو خط امام بوده و حزب اللهی هستیم؛ ولی زمانی که لازم باشد در صحنه و میدان های جنگ باشیم، میدان های مبارزه را خالی بگذاریم. باید سعی کنیم دنباله رو خط سرخ شهیدان عزیز و والامقام - به خصوص سالار شهیدان، امام حسین(علیه السلام) - باشیم.