پیرمرد در حیاط مدرسه روبه رویش ایستاد، دستار از سر برداشت، دستش را روی قلبش گذاشت و با گویش سیستانی و صدای بلند دعایش کرد. شبیه این صحنه را قبل تر دیده بود، همان روزی که زن بلوچ در جاده خاکی روستا سر راهش را گرفت و در حالی که به پهنای صورت اشک می ریخت از او به خاطر اینکه وسایل تحصیل بچه هایش را فراهم کرده بود به زبان بلوچی تشکر می کرد. پیرمرد یک نفس واژه ها را پشت سر هم ردیف می کرد و از خداوند برای خانم معلم روستا اتفاق های خوب می خواست در حالی که خانم معلم واژه ها را گم کرده بود و قادر به سخن گفتن نبود. تنها چیزی که در آن لحظات از پرده ذهنش عبور کرد این نوید بود که انگار به رسالت یک آموزگار واقعی نزدیک تر شده است.