من در سال های آغازین دهه 60 افتخار شاگردی استاد لطفی را داشتم. او عاشق تدریس بود. درکی که از اهمیت ردیف پیدا کردم تحت تاثیر درس های این ردیف دان بزرگ روی من بوده است. لطفی هیچ گاه از هنرجویانش شهریه دریافت نکرد و فقط خرسند بود که آنها درس ها را خوب و پرشور به او ارائه کنند.

لطفی انقلابی در سال های آغازین 1350 انجام می دهد. بسیاری از هنرمندان که اصل موسیقی ایرانی را می شناختند، طی سال های 1320 تا 1350 خانه نشین شده بودند، چرا که مردم آن قدر از موسیقی ایرانی دور شده بودند که محمدرضا لطفی با گروه شیدا پیش درآمد رکن الدین، رنگ درویش و تصنیف عارف را که مربوط به سده گذشته بود، ارائه می کرد. جوانان آن روزها فکر می کردند در موسیقی انقلاب شده است، چرا که با این موسیقی آشنایی نداشتند و این آثار را مدرن می پنداشتند.

امروز جامعه موسیقی نیازمند یک انقلاب است تا بار دیگر موسیقی ایرانی اعتلا یابد، آثاری که محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان، و پیشتر فرامرز پایور برایش جان گذاشتند و آنها را خلق کردند، باید دوباره در سطح جامعه مطرح شود و با حمایت شما رشد و نمو کند.