«نقاش تصاویر به یاد ماندنی»، «دلباخته زاگرس»، «چهار دهه با فیلم های مستند» و... این عبارات بخشی از نریشن تیزری است که به مناسبت بزرگداشت او در چند روز گذشته منتشر شده است.

بزرگداشت فیلمبرداری که علاوه بر همکاری با فیلمسازان شناخته شده با ساخت مستندهایی با گرایش مردم شناسی و شناخت اقوام و عشایر ایران برای دوستداران سینمای مستند شناخته شده است. او اگر چه می گوید عکاسی را به صورت تفننی انجام داده، اما همین سال گذشته با چاپ کتاب عکس «اجاق سرد» به روشنی زندگی رو به نابودی عشایری را روایت کرد. عصر روز شنبه 15 اردیبهشت ماه نخستین جشنواره تلویزیونی مستند از او به خاطر بیش از چهار دهه فعالیتش تقدیر کرد.

مرتضی پورصمدی از خرسندی حضورش در عرصه مستند سخن گفت و اینکه در حوزه سینما از شرایطی که وجود داشت خیلی راضی نیست: «سینمای مستند روی یک عشق به موضوع و گروهی کوچک و همدل و مهربان قانع حرکت می کند و به همین سبب اثری ناب، معصوم و شریف بر همه می گذارد».

او ضمن قدردانی از همسرش برای همراهی در سفرهای بی شمار گفت: «احساس خوشبختی می کنم که حدود چهل سال بر سفره مردم بسیار شریف در دورترین نقاط این مملکت از گواتر تا نوک زاگرس نشستم و با آنها زندگی کردم. در همه این سال ها رفاقت دیدم، نشئگی این احساس را هرگز فراموش نمی کنم.» حرف های پایانی او توجه به طفل معصوم مستند بود: «حلوا حلوای فیلم داستانی نکنیم، سینمای مستند پایه ای در ایران دارد که سینمای داستانی ما مطلقا رستگار نمی شود مگر اینکه از این رهگذر بگذرد، سینمای داستانی ما باید در لوکیشن های مستند اتفاق بیفتد نه آپارتمان هایی که سقفش دو مترو سی سانت است!»