مدتی پیش در گفتگوی خبری شبکه دو رسانه ملی، مهمان برنامه از کم لطفی و بی مهری کارخانجات، (به خصوص کارخانجات خودروسازی دولتی) نسبت به نخبگان سازنده دستگاه های (روبات های) ایرانی (برای مکانیزه سازی فرآیند تولید در صنایع) می گفت و مدعی بود که امروز دانش تولید نرم افزار و ساخت روبات، در کشور کاملا بومی سازی شده است.

وی در ادامه افزود؛ با اینکه کیفیت بسیاری از روبات های ساخت نخبگان ایرانی بالاتر و قیمت آنها بسیار پایین تر از نمونه خارجی است و با اینکه نخبگان ما قادرند هر نوع دستگاه روبوتیک که بخواهند را در داخل کشور با کیفیت خوب بسازند و با اینکه نخبگان این بخش در سطح جهان درخشیده و برخی از محصولات شان خریدار خارجی دارد، اما تقریبا هیچ شرکت ایرانی حاضر نشده با آنها وارد قرارداد شود.

نکته جالب این بود که کارشناس مورداشاره می گفت در برخی موارد، مسئولین کشور یا مدیران صنایع دستور لازم برای عقد قرارداد با نخبگان را صادر کرده اند، اما سطوح پایین تر در اجرای دستور، تعلل و سرانجام از انجام آن خودداری کرده اند و تلویحا به این موضوع اشاره داشت که برخی نمی خواهند که چنین اتفاقی (استفاده از ابزار و ماشین آلات ایرانی) رخ بدهد.

حال این سوالات مطرح است که این افراد چه کسانی هستند؟ چرا شناسایی نمی شوند؟ چرا با آنها برخورد جدی نمی شود؟ اصولا چرا در همکاری با نخبگان و شرکت های دانش بنیان ایرانی تعلل می کنند؟ چرا این افراد از سیستم اداری حذف نمی شوند؟

بی شک این افراد یا در ردیف افراد مغرض و نفوذی ضد انقلاب قرار دارند، یا از دانش و توانایی لازم برای استفاده از این ظرفیت ها بی بهره هستند و یا منافع آنها از طریق اموری مانند؛ واردات مستقیم و غیرمستقیم یا دریافت سهم (رشوه و پورسانت) از برخی تجار و واردکنندگان خائن و فرصت طلب و یا حق ماموریت های خارجی که معمولا به بهانه خرید ابزار و فناوری های نوین که به آنها واگذار می شود و رانت و رشوه ناشی از آن، تامین می گردد و به همین دلیل و در جهت حفظ منافع شخصی، نخبگان را طرد و از مصرف محصولات و سایر نوآوری های ایرانی اجتناب می کنند.

البته به نظر می رسد، مورد آخر بیش از سایر موارد مصداق دارد و باید برای رفع آن از طریق اصلاح قوانین و مقررات، کنترل و نظارت و امثال آن، اقدام فوری و عاجل به عمل آید.