تعلیمات انبیا نوعی امنیت خاطر به ما داده است و در واقع ته قلب خود به مددهای غیبی ایمان و اتکا داریم. به ما اگر بگویند یک ستاره عظیم در فضا در حرکت است و تا شش ماه دیگر به مدار زمین می رسد و با زمین ما برخورد می کند و در یک لحظه زمین ما به یک توده خاکستر تبدیل می شود، باز هم با همه ایمان و اعتقادی که به پیش بینی های دانشمندان داریم، به خود ترسی راه نمی دهیم، در ته دلمان یک نوع ایمان و اطمینان هست که بنا نیست بوستان بشریت که تازه شکفته است، در اثر باد حوادث ویران گردد.

آری همان طور که باور نمی کنیم، زمین ما به وسیله یک ستاره، یک حادثه جوی، نیست و نابود شود، باور نمی کنیم که بشریت به دست خود بشر و به وسیله نیروهای مخربی که به دست بشر شناخته شده منهدم گردد. آری ما به حکم یک الهام معنوی که از مکتب انبیا گرفته ایم، باور نمی کنیم. (1)