زندگی ما هیچ شباهتی به آنچه برخی مردم و مسئولان فکر می کنند، ندارد. بسیاری از ما از نظر مادی شرایطی مانند مردم داریم و اگر بگویم اغلبمان شرایط مالی پایین تری هم داریم، اغراق نکرده ام. با اتوبوس و مترو رفت و آمد می کنیم. خانه نداریم، خودروی شخصی نداریم، بضاعت حداقلی داریم و بر خلاف تصور همه هیچ پول کلانی توی جیبمان نمی رود. یک ماه کار می کنیم، اندازه یک سال دیگران درآمد نداریم و بقیه زمانمان را به استراحت نمی گذرانیم.

در این شرایط جا دارد از مسئولان محترم سازمان تامین اجتماعی بپرسیم چرا باید مبلغی به عنوان حق بیمه از قراردادهای ما کسر شود و در برابرش چیزی هم دریافت نکنیم؟ چگونه این سازمان به فکر هنرمندانی نیست که بسیاری شان با بضاعت حداقلی زندگی می کنند؟ اصلا مگر بودجه حمایتی بخش تئاتر چقدر هست که تامین اجتماعی با عنوان بیمه قراردادها می خواهد مبلغی از آن کسر کند؟

هزاران هنرمند در کشور ما با بضاعت اندک زندگی می کنند و حتی برای تامین اجاره مسکن خود مشکل دارند و سطح زندگی برخی شان حتی از طبقه متوسط کشور هم پایین تر است. ما با بضاعت کم و قناعت زندگی می گذرانیم آن وقت مسئولان به فکر درآمدزایی در این حوزه هستند!

قراردادی که با یک هنرمند تئاتر برای یک ماه تمرین یا یک ماه اجرا بسته می شود مبلغش حتی از حقوق یک کارگر هم کمتر است، این عدد آنقدر ناچیز است که نمی دانیم طرح سازمان تامین اجتماعی برای کسر این قراردادها بابت چیست. وقتی اکثریت به اتفاق هنرمندان بیمه هستند و حق بیمه پرداخت می کنند، چرا باید برای یک قرارداد اجرای تئاتر که هنرمند چند ماه وقت برای آن می گذارد و در نهایت دریافتی اش عدد بسیار ناچیزی است بابت بیمه عددی را کم کنند.

ما دلسوزانه به کشور خدمات فرهنگی می دهیم و برای معاش خود هرکاری که متناسب با شخصیت هنری مان باشد انجام می دهیم و با وجود تعامل و همکاری با اداره کل امور هنرهای نمایشی و معاونت هنری وزارت ارشاد، در این زمینه می گویند باید موضوع در وزارت کار و سازمان تامین اجتماعی حل شود. هنرمندان آمادگی دارند در این زمینه مانند گذشته متحد شوند و طومار و بیانیه اعتراضی امضا کنند تا این اعتراض به گوش وزیر کار برسد.