همه پژوهش های میدانی و آمار و ارقام درباره بالابودن شاخص خشم وعصبانیت در جامعه ایران را هم که بی خیال شویم یا غیر قابل اعتماد بشماریم، واقعیت های تکرار شونده و فزاینده ای را که مدام با آنها سرو کار داریم که نمی توانیم نادیده بگیریم و انکار کنیم. رک و پوست کنده اش این است که: آستانه برانگیختگی و از کوره در رفتن در جامعه ما خیلی پایین آمده و شتاب گرگرفتگی و واکنش تند و خشن و قهرآمیز، خیلی بالا رفته است. این چهره اخموی عصبانی و بی حوصله و آماده برای سر به سر گذاشتن و دهان به دهان شدن و دست به گریبان افکندن را در همه لایه ها و عرصه های ارتباط اجتماعی می شود دید: در خیابان و جاده، هنگام رانندگی، در محل کار با بالادستی ها یا همکاران یا مراجعان، در خانه میان همسران با هم یا با فرزندان در بازار معاملات میان خریدار و فروشنده و در اماکن عمومی میان آدم ها به بهانه های گوناگون.