کالیکس، سوفیست شهیر یونانی، معتقد بود که قانون، اختراع ضعفا برای استثمار اقویا است و هم قطار او تراسیماخوس نیز معتقد بود معیار عدالت «رفتار قدرتمندان» است و عمل آنهاست که معیار تشخیص درست و نادرست را تعیین می کند. این گزاره ها در طول تاریخ کمابیش در کنش های کلامی و عملی برخی سیاست پیشگان، تلویحا یا تصریحا جاری بوده است و از سوی بزرگانی در عرصه فلسفه و نظریه سیاسی نیز کمابیش صورت بندی شده است؛ مهم ترین هایشان نیکولو ماکیاولی بود که در «شهریار» آنچه را میراث هزاران سال سیاست پیشگی و حکمروایی انسان در زمین بود، تئوریزه کرد و نیچه که با مفهوم سازی «اخلاق بردگان»، قدرت را عامل پویایی تمدن بشری معرفی