(بدان ای سالک راه خدا!) لسان قرآن یکجور زبان است، زبان دعا یکجور زبان است، زبان علما و عرفا و اینها هم یک زبان دیگر است. آنکه سبکبار می کند انسان را و از این ظلمتکده می کشد او را بیرون و نفس را از آن گرفتاریها و سرگشتگی هایی که دارد خارج می کند، این ادعیه ای است که از ائمه ما وارد شده اند. ائمه ما(ع) که تقریبا همه شان گرفتار به یک ابرقدرت هایی بودند که نمی توانستند یک کاری را انجام بدهند شاخص، علاوه بر آن هدایت های زیرزمینی که می کردند، این ادعیه شان برای تجهیز مردم بود برخلاف آن دولت های قاهری که بودند. همین ادعیه بودند که اشخاص وقتی که ادعیه را می خواندند قوت روحی پیدا می کردند و سبکبار می شدند و شهادت برای آنها همین و آسان می شد. (1)