برقراری ارتباط یکی از دغدغه های بشر است، به همین خاطر برای رسیدن به این هدف ابزارهای مختلفی را به کار بست تا بتواند با همنوع خود ارتباط برقرار کند.

از نقاشی روی دیواره های غارها تا ارسال پیام از طریق دود، روش های ارتباطی به مرور زمان روزآمد شده و دسترسی بشر را برای برقراری ارتباط آسان کرده و زمینه تعامل و گفت وگو را فراهم آورده است. شاید روزی که اولین تماس تلفنی توسط الکساندر گراهام بل برقرار شد به این فکر نمی کردند که روزی ابزار ارتباطی به نقطه ای برسد که تنها ارسال صدا و رساندن پیام مطرح نباشد و اشتراک گذاری لحظات و حالات شخصی تبدیل به دغدغه ای برای مخاطب شود. اما همواره مساله آسیب های گسترده شدن ارتباطات از طریق ابزارهای ارتباطی نوین نیز مطرح بوده است. نگرانی از تاثیرات منفی ابزار ارتباطی همواره مطرح بوده و راه های مختلفی برای پیشگیری یا مقابله با آسیب هایی که بشر را تهدید می کنند پیشنهاد شده است. افسردگی، انزوا، پرخاشگری، حس کمبود اعتماد به نفس و حتی آسیب های خانوادگی از جمله خطراتی هستند که برای شبکه های اجتماعی برشمرده اند. در کنار این مساله باید آسیب های فیزیکی استفاده افراطی از این شبکه ها و نرم افزارهای ارتباطی را نیز اضافه کرد، افزایش میزان سانحه های رانندگی به دلیل حواسپرتی حین رانندگی و... مشتی از خروار اتفاقاتی است که به خاطر بی توجهی به بهره برداری افراطی از این ابزارهای ارتباطی نوین برای بشر پیش آمده است. با همه این مضرات با شبکه های اجتماعی باید چه کرد؟ شاید پاسخ همان باشد که بیست و اندی سال پیش سیدمرتضی آوینی در خصوص «انفجار اطلاعات» نوشت و صریحا حرفی را فریاد زد و نسخه ای را ترویج کرد که هنوز هم خیلی از ما با تردید در خصوص آن صحبت می کنیم، اما واقعیت را باید پذیرفت، هنوز هم چاره ای جز عمل به نسخه مرتضی نداریم؛ «باید خانه را در دامنه آتشفشان بنا کرد».