پیش از اینکه انسان ها با تبرهای زرین شان (و مدت ها بعد) با اره های شان وارد طبیعت شوند، 6 تریلیون درخت روی کره خاکی ما بود. امروزه تعداد درخت ها به نصف این عدد هم نمی رسد و در کشورهای پیشرفته با شتابی پایدار رو به سوی نابودی می روند. پس از یک دهه ثبات در جنگل های آمازون به تازگی جنگل زدایی در این منطقه افزایش یافته است که معمولا با هدف جا دادن گله های دام و کاشت سویا صورت می گیرد. حتی در جهان توسعه یافته، جایی که مسوولان و اهالی این کشورها برای رویش مجدد جنگل ها به دنبال هر دستاویزی هستند، درخت های بومی مایه عذاب شان است: آنها راهی جز چیدن شاخه های مرده نمی بینند و ریشه های انبوه درختان در پیاده روها را مزاحم می دانند. درخت مانع از دیدن منظره های بی نظیر می شود، روی باغچه سایه می اندازد و روی ماشین ها شته می ریزد. یقینا قطع یک یا دو درخت به کسی ضرر نمی رساند؟ احتمالا باید مجددا تکرار کنیم بقای ما به وجود درخت متکی است. در کنار گیاهان دیگر، درخت نیمی از اکسیژنی را که وارد اتمسفر ما می شود تامین می کند (ارگانسیم های دریایی مانند فیتوپلانکتون ها باقی اکسیژن را فراهم می کنند). همچنین درخت دی اکسیدکربن موجود در اتمسفر را جذب می کند. صدها مزیت نادیدنی دیگر می توان برشمرد مثل زمانی که درخت در تابستان با سایه انداختن بر ساختمان، باعث می شود از انرژی کمتری برای خنک کردن استفاده کنیم و در زمستان نیز مسیر بادهای سرد را منحرف می کند. در جهان شخصیت خیالی دکتر سوس، موجود پرتقال مانندی به نام لوراکس به جای درخت ها حرف می زند. در واقعیت این امر پذیرفتنی نیست اما نیاز به بحث و تبادل نظری هست. مثلا به وجهه اقتصادی درخت بپردازیم: «اقتصاددرخت». تمامی شهرهای دنیا ارزش درخت های خود را می دانند و ترازنامه مزیت های درخت، مطالعه بر آنها را تکان دهنده می کند. این ارزشگذاری ها به ما می آموزد کدام گونه های کاشتنی، گسترده ترین مزیت های ممکن را برای ما فراهم می کند. اما مهم تر اینکه به ما کمک می کند رفتاری شایسته با درختان را پیش بگیریم.