ما مردم عجیب و غریبی هستیم. گاهی فاصله‎ مرده باد و زنده باد گفتن مان یک صبح تا ظهر هم نیست. یادش گرامی، مادربزرگم وقتی خاطره های 28 مردادش را تعریف می کرد، می گفت «یه لحظه پلک زدیم، دیدیم «از جان خود گذشتم، با خون خود نوشتم، یا مرگ یا مصدق» شد «پیوند شاه و ملت». من مونده بودم حیرون از این مردم.» واقعا قابل ثبتیم: در گینسی، جایی. نقل دیروز و امروز هم نیست. یک بار و دو بار هم نبوده که بگویی اتفاقی بوده. اصلا جزیی از رفتار و آداب اجتماعی مان است یک جور حرکت در سطح: راحت قبول می کنیم، راحت هم کنار می گذاریم، راحت بزرگ می کنیم، راحت هم فراموش می کنیم. و بعد، بعد از همه اینها، بی موقع و وقتی دیگر