شاید کمتر کسی غیر از اهل فرهنگ و هنر با این گونه دعوت ها چنین درگیر تضاد و مشکل انتخاب شود. برگزیدن بین رفتن و نرفتن. بین حضورداشتن یا نداشتن. خصوصا اگر از پس سال ها تلاش، پیگیری و به دور از هرگونه سفارش، کانال، رانت و تلاش ها برای ندیدنت، در پیرانه سری به موقعیتی در حرفه ات رسیده باشی که دیگر نشود نادیده ات گرفت، با دعوت رئیس جمهور کشورت برای شرکت در یک افطاری؛ با دعوت رئیس جمهوری که خود به آن رای داده ای، انتخابش کرده ای و دیگران را هم در نوشته هایت به شرکت در رای گیری دعوت کرده ای، حال تازه سرگردانی بین: رفتن یا نرفتن؟ گفته ای می آیم، ولی بگذارید به نمایندگی از جامعه تجسمی صحبت کنم و جواب شنیده ای که آنان که باید صحبت کنند از قبل انتخاب شده اند. در کلنجاری و مدام از خودت می پرسی انگیزه های رفتنم چیست و نرفتنم چه کارکرد و پیامی را می رساند!؟ اینک او، همان کسی که انتخابش کرده ام در کجا ایستاده!؟ من و ما، در کدام سوییم!؟ این ابهام، این سردرگمی از چه و شاید هم، از چه ها سرچشمه می گیرد!؟ همچنان سرگردانی: رفتن یا نرفتن!؟ شاید سیاست ورزان نیز در بسیاری مقاطع به چنین گردابی گرفتار شوند؛ گرفتار شوند بین سود و زیان، مصلحت، وظیفه و وجدان، ولی مشکل انتخاب اهل فرهنگ از نوعی دیگر است. این جماعت بیش از نیازهای روانی و شخصی شان، با مسئولیت اجتماعی، افکار عمومی، قضاوت دیگران و نظر آیندگان دست به گریبانند. سوال همچنان باقیست: رفتن یا نرفتن.