ماه رمضان چون ابر می گذرد و فرصت هایش از دست می رود و تنها بندگان خدایند که حسرت این رفتن می خورند. آه اگر این ماه رمضان آخرمان باشد و روی ماهش را نبینیم، چه کنیم رفیقان؟ آنها که به امر خدای خود سحر بیدارند و روزی می خورند و نور می نوشند و در روز، برای خدا از هرچه که صفحه دل تاریک می کند و لوح جان مخدوش می کند و روزه می شکند، چشم و گوش و دهان می بندند و هنگام افطار، به نام خدا کام خود را از حلالش باز می کنند می دانند که ماه رمضان چه هوای بهشتی دارد. تنها بندگان خدا می دانند لذت اطاعت و بندگی را. آنها که بنده خدایند نه آنها که بنده هوا و هوسند. رفیقان خدا می دانند چه لذتی است در این سختی و چه