«نظم نوین جهانی اطلاعات و ارتباطات»، «دکترین جریان آزاد بین المللی اخبار»، «آزادی بیان» و... هر آنچه شعارهایی از این دست در ادبیات سیاسی و ارتباطاتی دنیای امروز رایج است، وقتی در قاموس نظام قدرت های بزرگ آزموده می شود، چیزی جز ابزارهای روز فریب افکار عمومی نیست. تجربه چهل ساله انقلاب اسلامی نشان می دهد هرگاه پیکان تحریم ها برای کشورمان تیز شده، قلب رسانه ای جمهوری اسلامی ایران را نیز نشانه گرفته است. اگر نبود هراس از جریان تاثیرگذار رسانه ای مستقل که یکی از پیشتازان آن ایران اسلامی است که پایه های دروغ و نیرنگ افکنی قدرت های بزرگ و امپریالیسم آمریکا را می لرزاند، چه نیازی به قرار دادن نام رئیس رسانه ملی در فهرست تحریم ها بود؟