1- در آخرین روزکاری سال گذشته، در اثنای تردد به سازمان برنامه و بودجه برای حل و فصل مسائل مالی وزارتخانه و پرداخت مطالبات همکارانم که تا آخرین ساعات نیز به درازا کشید، برای مصاحبه ای که قبل تر قول داده بودم، حاضر شدم. یکی از محور های گفت وگو موضوع نشاط و شادابی بود.

خبرنگاری که در آن مجال نیم ساعته روبه رویم نشسته بود مصاحبه اش را با این پرسش آغاز کرد؛ «شما یک نوه دارید که هنوز به مدرسه نمی رود. وقتی دوران خدمت تان تمام شود احتمالا نوه شما به سن تحصیل رسیده است. دوست دارید که چه چیزی در نظام آموزشی از شما به یادگار مانده باشد که از آن برای نوه تان به عنوان دستاورد دوران خدمت خود یاد کنید؟»