در زمان های قدیم، آن قسمت از دامنه جنوبی البرز را که در شمال ری قرار داشت «قصران» می خواندند که به دو بخش تقسیم می شد؛ قصران داخل و قصران خارج. قصران داخل عبارت از حدود شهرستان کرج تا دهستان شهرستانک و پهنه رودبار و لواسانات بود که در کوهپایه قرار داشت. قصران خارج شامل طهران، ری و بخشی از شمیران بود که در دشت جای داشت. ده طهران در آن روزگار بسیار کوچک و از دهات پیرامونش چون دولاب و طرشت کوچک تر بود و وسعت و جمعیت آن از دهی معمولی کمتر می نمود. جایگاه ده طهران در نقطه ای بود که بعدها چاله میدان (حدود جنوب شرقی بازار کنونی) نامیده شد. باغ های ده در شمال و در محله عودلاجان قرار داشت که تا حدود سرچشمه فعلی می رسید.

برگرفته از کتاب جغرافیای تاریخی تهران، نوشته محسن معتمدی