اگر در محلات قدیم تهران قدم بزنید و نام و نشان اهل معنا را جویا شوید، حتما نام مرحوم «شیخ مرتضی زاهد» به گوشتان خواهد خورد. روحانی پاک و بی آلایشی که مورد احترام و اعتقاد مردم محله حمام گلشن – واقع در روبه روی بازار امامزاده سیداسماعیل (ع) بود. وی مجتهد به معنای مصطلح نبود ولی بواسطه درجات اخلاقی و معنوی، محل رجوع مردم و مورد وثوق مجتهدین و علمای تراز اول آن روز تهران بود. بزرگانی نظیر آیات آشیخ عبدالعلی تهرانی، حاج شیخ مهدی معزی

و...

شیخ اواخر عمر بر اثر پیری و کم توانی، کسی او را به دوش می گرفت و به مسجد می برد. او نسبت به حق الناس بسیار حساس بود. در موردی که به طور غیر عمد و به مقدار بسیار کمی از دیوار کاهگلی خانه ای توسط ایشان کنده شده بود فورا در خانه را به صدا درآورده و پس از بیرون آمدن صاحبخانه، از او حلالیت می خواهد و برای پرداخت خسارت اعلام آمادگی

می کند.

هنوز خاطرات مردم محل یاد آشیخ مرتضی را زنده نگه داشته است. مردی که با مراعات تقوای الهی، درصدد رعایت حق الناس بود، خدا هم او را محبوب خلق کرد. آری، «من اصلح ما بینه و بین الله، اصلح الله ما بینه و بین الناس» (هرکس بین خود و خدا را اصلاح نماید، خداوند بین او و مردم را اصلاح خواهد کرد.)