خاطره من مربوط به سال 1387 می شود، آن روزها در کتابخانه عمومی امام خمینی (ره) شهرستان آمل مشغول به کار بودم. یک روز برای بازگرداندن کتاب های تاخیری که اعضا هنوز آنها را پس نیاورده بودند، داشتم تلفنی تذکر می دادم.

با منزل یکی از اعضا که خانمی بود تماس گرفتم. کتابی که ایشان به امانت برده بود رمانی بود به نام «میخ های تابوت تو را من می کوبم» عضو کتابخانه در منزل نبودند و مادرشان گوشی را برداشتند. به ایشان گفتم: «من سیفی هستم و از کتابخانه عمومی تماس می گیرم. دختر شما کتاب «میخ های تابوت تو را من می کوبم» را به امانت برده اند و در بازگرداندنش تاخیر دارند.» هنوز اجازه تمام شدن کلام را به من نداده بودند که شنیدم: «من میخ تابوت تو را بکوبم...» و هزار حرف زشت و بد به من زدند. فردای آن روز همان خانم و دخترشان با یک جعبه شیرینی به کتابخانه آمدند و بعد از معرفی خود با کلی معذرت خواهی و پوزش ماجرا را تعریف کردند و توضیح دادند که بعد از حضور دخترشان به خانه از ماجرا باخبر شدند. من نیز با قبول عذرخواهی و روی گشاده و پذیرایی شیرینی به این سوءتفاهم خاتمه دادم و آن خانم به عضویت کتابخانه درآمدند و در آن سال با توجه به تعداد کتاب هایی که به امانت برده بودند به عنوان کتاب خوان برتر انتخاب شدند و جالب است بدانید اولین کتابی که ایشان به امانت بردند کتاب پرماجرای «میخ های تابوت تو را من می کوبم» بود.