یک قانون نانوشته درباره کار کردن در دفتر رودی جولیانی وجود داشت که گمان می کنم در بیشتر سازمان ها نیز وجود دارد. دراین مورد خاص، پیام این بود که جولیانی ستاره ای در اوج بود و موفقیت این دفتر از دستورات او آغاز می شد. خطر نقض چنین قانونی متوجه خود فرد بود. جولیانی اعتماد به نفس فوق العاده ای داشت و برای من به عنوان دادستانی جوان، چنین سبک بی پروایی جالب بود و تا حدی عامل جذب من به این دفتر شد. دیدن عکس رئیسم را روی جلد مجلات در حالی که روی پله های دادگاه ایستاده و دستش را روی کمرش گذاشته بود- انگار که بر جهان حکومت می کرد- دوست داشتم. این مساله مرا مشتاق می کرد.