اوایل دهه نود گیشه تئاتر کشور درگیر افت فروش شد. نمایش ها قابلیت های ویژه ای برای جذب مخاطب نداشتند. عموم سالن های دولتی در دست دو طیف بود. یک هنرمندان مشهور که تجربه خوبی با سوبسیدهای دولتی داشتند و دوم گروهی از جوانان خوش فکر که هنوز بازار تئاتر روی خوش فروش به آنان نشان نداده بود. وضعیت سینما نیز در آن روزگار چندان خوش نبود.

بازیگرانی که روزگاری گیشه را تامین می کردند توانایی جذب مخاطب ناراضی اوایل دهه نود را نداشتند. چیزی شبیه روزگار کنونی را تجربه می کرد: اما ذایقه شناسی برخی کارگردانان تئاتر برآمده از دهه هفتاد شمسی وضعیت را تغییر داد. نمونه بارز و مشهورش حضور مهناز افشار در نمایش «آمدیم،نبودید،رفتیم» رضا حداد بود. حضور مهناز افشار در کنار بازیگران همیشگی آتیلا پسیانی، گیشه مطمئنی برای تماشاخانه ایرانشهر فراهم کرد. بازی رضا یزدانی در کاری از آروند دشت آرای نیز پای سلبریتی های موسیقی را به تئاتر باز کرد. نمایش ها اکنون مفری برای فروش پیدا کرده بودند. فروش ها صعودی می شود و پای بخش خصوصی به تئاتر باز می شود. شرایط فراهم شده سه حالت برای بازیگران ایجاد می کند: نخست حضور بازیگران مشهوری که خاستگاهی تئاتری داشتند. آنان پس از بازگشت به تئاتر، به واسطه نزدیکی میان جامعه مخاطب و خود، گیشه را رونق دادند. عموما با درک بهتری از درام، آثار موفق تری را برمی گزیدند. طناز طباطبایی یا امیر جعفری نمونه های مشهور این دسته بودند. دسته دوم ستارگان سینمایی خوش چهره ای بودند که به لطف هواداران تئاتر ندیده شان، جنس تازه ای از مخاطبان تئاتر را خلق کردند. نمونه نهایی این ستارگان که به نوعی تیر آخر ترکش تهیه کنندگان به حساب می آمد بهرام رادان در نمایش سی است. البته رادان این روزها برای نمایش محمد رحمانیان نیز در حال تمرین است. رحمانیان در نمایش پیکان جوانان خود نیز از رضا یزدانی بهره برده بود. با این حال ستاره های سینمایی همواره فروش را تضمین نکرده اند. فروش دور از انتظار نمایش سه خواهر و دیگران حمیدرضا امجد با بازی بهنوش بختیاری یا فروش پایین نمایش فصل شکار بادبادک های جلال تهرانی با حضور بهنوش طباطبایی نشان داد بهنوش ها گیشه را نجات نمی دهند.

سلبریتی ها حتی پشت نمایش نمی ایستند. در شرایط بد اقتصادی تئاتر ایران آنان با دریافت حق خود بخش مهمی از عوامل را بی اجر و مواجیب می گذارند تا عوامل نامشهور مدت ها طلبکاران ساکت باقی بمانند.