از سال 1978 به این طرف آقای گل های ادوار جام جهانی نتوانستند بیشتر از 6 گل به ثمر برسانند. غیر از رونالدوی اورجینال که با 8 گل زده آقای گل جام جهانی 2002 شد. تعداد 5 یا 6 گل برای تورنمنتی که حداکثر 7 مسابقه دارد، تیم ها معمولا با حداکثر آمادگی در مسابقات شرکت می کنند و سطح بازی ها به هم نزدیک است، آماری منطقی به نظر می رسد. اما داستان جام جهانی 2018 می تواند متفاوت باشد. جامی که شاید بعدها به میانگین بالای گل های زده شده در مسابقاتش معروف شود. هنوز تازه در انتهای دور دوم گروهی مسابقات هستیم که مدعیان آقای گل جام، حسابی با هم سرشاخ شده اند. رونالدو همان بازی اول با هت تریک مقابل دخیا برای سایر مدعیان خط و نشان کشید. او در بازی دوم هم تک گل تیمش را مقابل مراکش به ثمر رساند تا همه را متقاعد کند که آقای گلی را برای او کنار بگذارند. در همین اثنا روملو لوکاکو از راه رسید و با دو تا دبل مقابل پاناما و تونس خیلی زود خودش را به رونالدو رساند. اما تونس و پاناما فقط برای لوکاکو خوش یمن نبودند. هری کین نیز با پنج گل مقابل همین دو تیم موفق به کنار زدن رقبا شد و حالا با پنج گل عنوان آقای گلی را از آن خود کرده. برخلاف چیزی که در ابتدای مسابقات و با نمایش ضعیف عربستان مقابل روسیه شاهد بودیم و همگان فکر کردند، تیم سعودی است که عنوان آقای گلی جام را به مهاجمان هدیه می دهد، این تیم های تونس و پاناما هستند که فعلا نقش مهمی در بازی آقای گلی ایفا کرده اند. فعلا یک بازیکن پنج گله و دو بازیکن چهار گله داریم. پشت سر آنها چند بازیکن سه و دو گله هم منتظر رسیدن به صدر جدول گلزنان هستند. حال باید ببینیم که در انتهای جام چه اتفاقاتی رقم خواهد خورد. البته ما قبلا هم شاهد بودیم که برخی از بازیکنان فقط با گل هایی که در دور گروهی زدند، آقای گل جام شدند.