در ادامه در مورد وضعیت الان مردم پرسیدیم. ابوعلی گفت: «خوب جنگ تاثیر زیادی داشت. سطح درآمد مردم الان خیلی پایینه. بیشتر زیرساخت های انرژی رو زدن و خراب کردن. مثلا توی برخی نقاط شهر مردم در طول روز نهایتا هشت ساعت برق دارن. البته برخی نواحی کم یا بیشتر هم برق دارند.

بخش اصلی تامین نیروی برق برای برخی نواحی موتورهای تولید برقه که با بنزین یا گازوئیل کار می کنه. آب آشامیدنی هم قیمتش به نسبت ایران گرون تر مثلا یه بطری آب یک ونیم لیتری به پول ایران بین 4 تا 5 هزار تومان می شه. البته توی برخی مناطق که زودتر از دست دشمن آزاد شدن و به اصطلاح صلح برقرار شد؛ اوضاع کمی بهتره و مثلا کارخونه تصفیه آب دارند یا حتی تونستن برخی زیرساخت های برقی رو مرمت کنند.»

کم کم به شهر رسیدیم و تابلوهای راهنمایی که اسم بخش های مختلف شهر و جهت ها را نوشته بود، بیشتر شد.

به گیت های بازرسی سطح شهر رسیدیم، ابوعلی با تاکید گفت که گوشی های تلفن تان را پایین نگه دارید و از حاجزها عکس نگیرید. نزدیک به این حاجزها خیابان به دو قسمت تقسیم می شد، یک قسمت تابلو کوچکی داشت که روی آن نوشته شده بود: «خط عسکری» ماشین ما عموما از همان خط عسکری می رفت.

تفاوت خط عسکری با خط عادی این بود که معمولا در خط عادی اوراق هویتی یا برگه تردد افراد بررسی می شد و در خط عسکری از این خبرها نبود. وقتی به انتهای حاجز می رسیدیم راننده توقف می کرد و به سربازی که در گیت ایستاده بود می گفت: اصدقاء و بعد حرکت می کرد.