وقتی دروازه بان روسیه پنالتی آخر را از اسپانیا گرفت، واقعا خوشحال شدم، اصلا باورم نمی شد. روس ها قبل از جام زیاد به تیم شان امید نداشتند اما حالا خیلی امیدوارند. طوری خوشحالی می کردند و در خیابان ها نام کشورشان را فریاد می زدند که ناگهان مرا به زمانی برد که هشت سالم بود. یاد بازی ایران و استرالیا افتادم. همه با پرچم های روسیه به خیابان آمدند.

بعضی ها هم از پنجره خانه های شان فریاد می زدند: «راسیا» باران ملایمی در مسکو می بارید. همیشه می گویند نباید میزبان زود از جام حذف شود و حالا فعلا روسیه ماندنی شده.

تا صبح تمام بارها و رستوران ها کار می کردند و خیابان ها همه این بار در اختیار خودشان بود. انگلیسی ها هم در میان جشن روس ها دیده می شدند.

همیشه وقتی تیمی پیروز می شود بقیه ملیت ها هم در جشن آنها شرکت می کنند، مثل اینکه تیم خودشان برنده شده.

جای ایران بدجور در این جشن ها خالی است. همیشه در طول بازی های مرحله گروهی، یک پرچم ایران در میان هر جمعی، هر خیابان دیده می شد اما حالا خبری نیست.

دیروز شبکه مستند تلویزیون روسیه، برنامه ای پخش کرد که انگلیسی هایی که به روسیه آمده اند نظرشان را درباره روسیه می گفتند. جالب بود که همه شان از پروپاگاندای رسانه های غربی علیه روسیه ناراضی بودند و می گفتند «چرا به ما دروغ گفتید؟ روسیه اصلا آنگونه که شما می گفتید، نیست.»

روس ها تا اینجای کار تمام تلاش خود را برای از بین بردن تصویر سیاهی که در ذهن برخی مردم ثبت شده انجام داده اند. متروی مسکو بسیار بزرگ و زیباست، قطعا اگر برای اولین بار به مسکو آمده اید، چندین بار در مترو گم خواهید شد. به خاطر بازی های جام جهانی شهرداری مسکو دانشجویانی که چندین زبان بلد هستند را در تمام 210 ایستگاه مترو مسکو استخدام کرده تا به توریست ها راهنمایی کنند باید چگونه به مقصد برسند.

یکی از دلایلی که تقریبا جام جهانی بی نقصی را شاهد هستیم این است که روس ها همیشه فکر همه چیز را می کنند.

یعنی حتی در زندگی شخصی خودشان هم همین گونه است. نظم و برنامه ریزی دقیق قطعا یکی از دلایل اصلی موفقیت شان است. بد نبود برخی مدیران ما هم با سفر به روسیه گوشه ای از مدیریت بیش از 3 میلیون توریست از 170 کشور جهان را یاد می گرفتند.