ایران درودی را من با نگاه نجیب و هنرمندانه اش، با سخنانش که محکم و استوار است و در نهایت با تابلوهایش که بسیار زیباست، می شناسم. گرچه از آشنایی ما بیش از نیم قرن می گذرد، ولی او همیشه برای من آن هنرمندی است که سوژه هایش را بر بوم نقاشی پرواز می دهد و زندگی را به سپیدی ابرهای زیبا و کبوترانی که در آسمان آبی پرواز می کنند برای مان معنا می کند.

نخستین بار که تابلویی از او دیدم آنچنان غرق رنگ های سپید آن شدم که هرچه سیاهی و تباهی بود از فکر و ذهنم رخت بربست و نوعی شادی وصف ناپذیر در سراسر وجودم دوید. امروز هم وقتی به تابلوهایش می نگرم همان احساس را دارم. به گمان من او هنرمندی است که رسالتش را در تصویر زیبایی این جهان دیده است. او هنرمندی است که بر بوم نقاشی در تقابل خیر و شر، نیکی و بدی، خوبی و پلشتی و در کل آنچه در جهان ما جریان دارد، رودهای زیبا از نیروهای مثبت به بیننده آثارش می نمایاند.

به واقع او یک هنرمند واقعی است. شاید بسیار کسان به درستی او را نقاش بزرگ و توانمند بشناسند ولی من که به ریزه کاری های قلم آشنایم، نوشته هایش را نیز هنرمندانه می دانم. او به اندازه توانایی اش در نقاشی، نویسنده نیز هست، درست و زیبا و شیوا می نویسد و این نشان می دهد که هنرمندی او توانایی بسیطی است که خالق هنرمندان به او ارزانی داشته است. با قاطعیت باید گفت که ایران درودی در نقاشی سبکی آفریده است که ویژه او است. به گونه ای که با دیدن تابلوهایش اگر بیشتر از یکی از آنها را ندیده باشی به راحتی و بدون تردید می توان گفت که این کار هنرمند بزرگ زمانه ما ایران درودی است. اکنون که این نقاش بزرگ کشورم می خواهد تابلوهایش را در موزه ای گرد آورد، امیدوارم مسوولان کشور، آنان که دل در گرو هنر دارند به یاری اش بشتابند که این یاری، کمک به فرآیند بالندگی هنر نقاشی در کشور است. به گونه ای که تابلوهای او برای نسل های آینده خواهد ماند و همین نسل ها از کارهای زیبا و سترگ او الهام خواهند گرفت.

البته گفتنی است که ایران درودی هنرمندی بین المللی نیز هست و بسیاری از شخصیت های بزرگ فرهنگی جهان و هنرمندان نامدار او را می شناسند و برایش احترام قائل بوده و هستند.

کافی است، خوانندگان را به نوشته های «آندره مالرو» و «ژان کوکتو» از میان خیل بزرگان هنرشناس، درباره وی ارجاع بدهم تا با اثرگذاری او بر جهانیان آشنا شویم.

در پایان باید بگویم، آنچه شاعر بزرگ پرآوازه کشورمان «شاملو» درباره ایران درودی در قالب شعر نوشته است، بزرگ ترین دلیل توانایی و هنرمندی او است. بیت آخر از یک شعر بلند که می گوید: «ما نگفتیم، تو تصویرش کن».