خستگی سفر گاه آدمی را بی حوصله و تصمیم گرفتن درست را از آدم سلب می کند: برای همین نصف روز بی هیچ تصمیمی، داشت طی می شد. تنها در کنار دریا به تماشای عابرین و مسافرین و کشتی های باری که در دل همدیگر روی آب لنگر انداخته بودند، مشغول بودم. گاه نگاهم را بر موزاییک های پیاده رو می انداختم که در نگاه اول هر موزاییکی به تنهایی نقشی بی معنا داشت و آدم را دچار اشتباه می کرد و این پرسش به ذهنش متبادر می شد که: این دیگر چه نقشی است؟ چه کارخانه موزاییک زنی بد سلیقه ای! اما وقتی در ترکیب متصل، آنها را تماشا می کردی، نقش مواجی از امواج آرام آب دریا را تداعی می کرد و چشم را به بازی می گرفت. انگار روی امواج راه می روی.