بیشتر از 40 روز برای فیفا به عنوان داوطلب افتخاری کار کردم. ماجرا از 2 سال پیش شروع شد. زمانی که سایت فیفا اقدام به ثبت نام داوطلبان می کرد. در ابتدا ما باید مشخصات اولیه خودمان را در سیستم وارد می کردیم و امتحانی آنلاین به زبان انگلیسی می گذراندیم. 2 ماه به شروع جام جهانی متوجه شدم که انتخاب شده ام. براساس آمار رسمی فیفا از میان 168 هزار داوطلب تنها 17 هزار نفر انتخاب شدند که کمتر از هزار نفرشان خارجی بودند. بقیه همه روس هستند. من برای 5 بازی که در ورزشگاه اسپارتاک مسکو بود، انتخاب شدم. از سه هفته قبل از شروع جام کلاس های تمرینی و تئوری ما آغاز شد و سوپروایزرها در این کلاس ها گزینه های مناسب خودشان را از میان داوطلبان انتخاب می کردند. من به دلیل تسلطم به چندین زبان و رشته تحصیلی در بخش اطلاعات فعالیت کردم. بخشی که در ابتدا فکر نمی کردم اینقدر سخت باشد. ما باید همه چیز را می دانستیم و همه کاری می کردیم. اما مهم تر از همه اینها هیچ وقت «لبخند» را حتی زمانی که به ما توهین می شود نباید فراموش می کردیم. در طول این مدت تجربه هایی را داشتم که شاید دیگر به این زودی ها به دست نیایند. از اینکه وقتی بلیت پسر آرژانتینی را پیدا کردم مرا بغل کرده بود و رها نمی کرد، از مادر برزیلی که دخترش را گم کرده بود و ما پیداش کردیم تا دختر استرالیایی که به نشانه تشکر برای ما لباس اصل تیم استرالیا را به یادگار گذاشت. هر لحظه از این روزهایی که کار کردم تجربه بود. فیفا برای داوطلبان لباس مخصوص، هتل و در روزهای بازی 2 وعده غذایی فراهم کرده بود. در آخر هم به همه تعداد زیادی هدایا و مدرک داده شد. از شماره بعدی روایت- مصاحبه هایی را از کسانی که چه در روسیه زندگی می کنند یا حتی فقط برای جام جهانی آمده اند، خواهید خواند.