کشورمان خشک است؛ هم در طول هزاران سال خشک بوده و هم طی دو دهه اخیر، خساست آسمان خشک تر و بی آب ترش کرده است.

روستاهایمان بدتر از همه جا. روستاهایی که تا همین یک دهه پیش و با وجود بهارهای پربارش و زمستان های پربرف، تابستانی سرسبز و رنگارنگ از محصولات زراعی و باغی داشت، حالا یکی یکی به بیابان هایی تشنه و ترک خورده و لم یزرع تبدیل می شوند. روستاها که لم یزرع بشوند، شور و شوق و بساط زندگی هم از میانشان رخت می بندد. این شرایط شاید دهشتناک و نگران کننده باشد، اما بی شک نابودکننده حیات در روستاها نیست، اگر بدانیم که داشته ها و ظرفیت های روستاهامان بسیار بیشتر از آن است که صنعت کشاورزی تنها تکیه گاه و رونق دهنده اقتصادش باشد. اگر روزی نفت در این سرزمین کشف شد و چرخ های اقتصاد ضعیف و راکدش را به چرخش و رونق انداخت، در روستاها هم گنجی دیگر نهفته است که چون نفت باید کشف و استخراج و بهره وری شود.

گنج میراث فرهنگی و گردشگری که البته امروز شناخته شده است، اما هنوز به دل همه روستاهایمان راه پیدا نکرده. روستاهای ایران ظرفیت های گردشگری بی شماری دارندباید این ظرفیت ها را دید، شناخت، روی سر گذاشت و برای بهره وری از آنها طرح و برنامه ریخت؛ کاری که در وهله اول چشم تیزبین دهیارها را می طلبد. البته مسئولان کشوری هم بیکار ننشسته و چند سالی است روی این مهم تمرکز کرده اند، اگر چه درعمل هنوز نتوانسته اند بهره لازم را از این چاه نفت بی پایان ببرند. طرح شناسایی و ایجاد روستاهای هدف گردشگری از جمله این برنامه ها و اقدامات دولتی است. معاون امور دهیاری های سازمان شهرداری ها و دهیاری های کشور می گوید باید از طریق توسعه صنعت گردشگری در روستاها بهره وری در آنها را افزایش داد. جندقیان به امضای تفاهم نامه ای در این زمینه و برای توسعه زیرساخت های گردشگری در روستاها اشاره می کند و با بیان این که تاکنون 500 روستا هدف گذاری شده، می گوید:در سال نخست یعنی 95، برای 100 روستا و مبلغ هفت میلیارد و 500 میلیون تومان «برای هر روستا هفتادو پنج میلیون تومان» به صورت بلاعوض و برای توسعه گردشگری پرداخت و در سال دوم یعنی سال 96، مبلغ 100 میلیون تومان و به 170 روستا در این زمینه کمک مالی شد.