داوود غفارزادگان داستان نویس صاحب سبک معاصربه تازگی مجموعه ای از داستان های کوتاهی را که از سال 60 تا 90 نوشته است در کتابی تحت عنوان «کابوس خانه» روانه بازار کتاب کرد.

او که در دهه های اخیربه عنوان یکی ازچهره های موفق در حوزه نویسندگی و داستان کوتاه شناخته شده است، درباره وضعیت داستان کوتاه در سال های اخیر می گوید: «به گمانم ذهن ایرانی با داستان کوتاه بیشتر قرابت دارد و آثار نویسندگان ایرانی در این حوزه از داستان های کوتاه خارجی چیزی کم ندارد بلکه جلوتر هم هستند، شما از جمالزاده بگیرید تا هدایت، گلشیری و بهرام صادقی که همه فوق العاده بودند تا به امروز که نویسندگان با استعدادی در این حوزه مشغول فعالیت هستند.» غفارزادگان که دل پردردی از خانه نشینی و انزوای نویسندگان و هنرمندان دارد بر این باور است: «هنرمند وقتی خانه نشین و منزوی شود، هنرمند نما سخنگو می شود. مساله مخاطب هم این طور است، جامعه نیاز به سرگرمی و تفریح دارد و به هر چیزی چنگ می اندازد تا به آن برسد و درعرصه ادبیات هم همین تفکر حاکم می شود و دیگر خبری از آن آثار ادبی فاخر نیست و تنها جنبه سهل الوصول بودن و سرگرمی اش مانده است.» این هنرمند با بیان اینکه نگاه درستی به مقوله فرهنگ نداشته ایم، افزود: «ما در فرهنگ هم دلمان برای خودمان نسوخت، وقتی ما از نویسنده توقع داریم که همه را راضی نگه دارد وضعیت بهتری نخواهیم داشت. ما از حافظ و سعدی به کجا رسیدیم؟ جامعه باید تحمل صداهای مختلف را داشته باشد که ندارد. نویسنده های ایران تحمل یکدیگر را ندارند، مسئولان تحمل صدای نویسندگانش را ندارند. ما مشکل فرهنگی داریم و نمی توانیم مدام دنبال مقصر بگردیم.»