بیاییم قبول کنیم که ملت ها با یکدیگر هیچ مشکلی ندارند و این دولت ها و حکومت ها هستند که با یکدیگر مشکل دارند. بیاییم قبول کنیم که ورزش سیاسی نیست و نمی توان آن را آلوده به سیاست کرد؛ خوشبختانه تا حدودی این موضوع در دنیا جا افتاده است و اکثر کشورهای دنیا آن را قبول کرده اند که ورزش جدای از سیاست است. اتفاق زیبایی که در حوزه ورزش می افتد، این است که آدم ها جدای از دین و نژاد با یکدیگر برابر هستند و مردم به دور از اختلاف ها و حاشیه هایی که دولت هایشان ایجاد می کنند در کنار یکدیگر شاهد رویدادهای ورزشی هستند که در این رابطه معتقدم سیاستمداران برای اینکه سیاست کنند و بر مسند قدرت باشند، مردم کشورشان را از یکدیگر دور نگاه می دارند اما ورزش مانع این موضوع می شود و ما چنین اتفاقی را در شادی های خیابانی بعد از بازی های تیم ملی کشورمان دیدیم. خوشبختانه هنوز در دنیا این حس انسانی وجود دارد که ورزش و مسائل انسانی ای مانند زلزله، سیل باعث می شود که دشمنان هم با یکدیگر دوست باشند و به انسان ها کمک کنند و همین ارتباط خوب انسانی هست که باعث می شود که دولت ها برای مدتی هر چند محدود با یکدیگر دوست باشند و از کنایه و زخم زبان زدن به یکدیگر پرهیز کنند. ورزش می تواند روی سیاست دولت ها اثر بگذارد و ملت ها را به یکدیگر نزدیک کند که در نتیجه آن به خواست ملت ها، دولت ها نیز می توانند به یکدیگر نزدیک شوند. زمانی که پای ورزش در میان است، حس لذت و آرامش برای ملت ها در پی دارد و همبستگی افراد با یکدیگر را زیاد می کند. امیدوارم روزی برسد که آنهایی که در امر سیاست دخیل هستند، کاری را انجام دهند که به نفع مردم شان است نه به نفع ماندگاری شان و چه خوب است که بدانیم سیاست ها ماندگار نیستند بلکه این مردم هستند که ماندگار هستند و برای همین می گویم ورزش برتر از سیاست است.