«ایران»: این روزها مصادف است با سیزدهمین سالمرگ مجتبی میرزاده موسیقیدان نام آشنای کشورمان. آنان که با ترانه های هجرت، کمان ابرو، درخت نارون، بوی گل و سوسن و یاسمن و... خاطره سازی کرده اند، سال هاست که آثاراین آهنگساز یا تنظیم کننده را زمزمه می کنند و به خاطر می آورند. هنرمندی زاده کرمانشاه که تبحری خاص در نوازندگی سازهایی چون ویولن، کمانچه، سه تار داشت و آثار ماندگاری را درموسیقی سنتی و پاپ خلق کرده است. شهرت بیشتر او به ویولن نوازی است که کاملا متاثر از نوازندگی پرویز یاحقی بوده و همیشه با احترام و فروتنی از او یاد می کرد، البته میرزاده امضای کاری خود را دارد که در کارهای او کاملا مشهود است. او در کمانچه نوازی هم بنام بود و معتقد است که نوازندگی در کمانچه، نباید متاثر از نوازندگی ساز ویولن باشد؛ چرا که روح این دو ساز از هم جدا هستند. جهانشاه برومند نوازنده ویولن و آهنگساز می گوید: در مورد ویولونیست و تنظیم کننده صاحبنام، زنده یاد مجتبی میرزاده و نبوغ او در نوازندگی نباید تکنیک قوی، سونوریته و لحن سازی خاص و نیز چند وجهی بودن نوازندگی او را فرامو ش کنیم. او در نواختن ویولن و کمانچه با لحنی استثنایی که برگرفته از مایه های کردی نیز بود، مهارتی خاص داشت.از کارهای او در همنوازی می توان به اجرا با نوازندگانی چیره دست چون مهندس منوچهر امیرحشمتی، زنده یاد فریبرز حیدری، بیژن کامکار، میلاد کیایی و داوود یاسری اشاره کرد که در دو سبک و سیاق گوناگون انجام شده است. زنده یاد مجتبی میرزاده علاوه بر نوازندگی تنظیم های درخشان و دلنشینی روی آهنگ های استادان بنام و پیشکسوت انجام داده و قطعاتی به سیاق ابداعی خود به عنوان «تک نوازی» در میان آهنگ ها نواخته که قابل توجه و قدردانی است. بی تردید نامش در تاریخ موسیقی ایران مانا خواهد بود.