آنچه جمعیتی از افراد را به سمت «جامعه» شدن پیش می برد پیوندهای اجتماعی مستحکم است: در صورت وجود چنین پیوندهایی «مدنیت» بر اریکه خواهد بود. اما این پیوندهای مدنی گاه با تدابیر نادرست، رفته رفته سست شده و از هم می گسلد و «جامعه» شهری به «جمعیتی» متفرق از افراد فروکاسته می شود: کسانی که بی هیچ نسبت عمیقی صرفا در جوار هم زندگی می کنند. این وضعیتی است که می توان از آن تعبیر به «بحران مدنیت» کرد. جامعه بحران زده دیگر یک کل واحد نیست بلکه همچون شیشه ای که بر زمین افتاده و خرد شده، جامعه نیز بنا به شدت بحران به واحدهای کوچک و مستقلی تبدیل می شود که هر یک در هاگ خود فرورفته و به زمینه و دیگران بی اعتنایند.